In de oude schuur van IJsclub de Vlist

Over de Lange Vliet schaatsten we de Zuid-Hollandse polder weer in. Toen nog een stukje niemandsland. Om vervolgens via de Eerste Wetering op het riviertje Vlist uit te komen. Waar fietsbrug De Twee Waarden beide oevers verbindt. Naast de Polsstokclub. Vanaf daar ging het richting Haastrecht. Dat was de route van de Negen Dorpentocht in 1997.

Het lijkt nu alsof we IJsclub de Vlist aan de Oost Vlisterdijk voorbij geschaatst zijn. Maar ik herinner me nog heel goed hoe we daar eerst naartoe hadden moeten schaatsen voor een stempel nadat we bij Schoonhoven de Vlist op waren gekomen. Dus eerst afzakken naar beneden en vice versa. Om daarna pas over de kluunmatten bij de Bonrepasmolen te mogen gaan.

Ik weet het nog omdat de verleiding even heel groot was om gelijk maar door te schaatsen naar huis. Waar de warme douche en kachel lonkten. Het was stervenskoud geweest door de harde oostenwind waar we kilometers lang tegenin hadden moeten gaan. Maar het beeld van de afgang die erop zou volgen, was genoeg om snel tot inkeer te komen en nieuwe energie aan te boren. En we moesten de wind toch ook nog een keer in de rug krijgen.

Op de film van Gerrit Eegdeman is te zien dat er voor de oude schuur van de ijsclub een kleine caravan was neergezet waar de ruiten uitgehaald waren. Grijze mannen op leeftijd. Trouwe vrijwilligers van het eerste uur die er geen genoeg van konden krijgen. Zaten erin om stempels op verfomfaaide kaarten te zetten. Ze zaten er nog enigszins uit de wind. Ik weet nog dat er voor de schuur met stalraampjes een lange rij mensen stond. Aansluiten had weinig zin. Het was de aanleiding om dan maar zonder opwarmpauze verder te gaan schaatsen naar de volgende stempelpost.

Mannen met oranje wegwerkersjassen zaten op eenvoudig gemotoriseerde veegmachines en veegden de baan om haar begaan- en zichtbaar te houden. Je ziet aan de gezichten van deze vrijwilligers af dat ze er net zo van genieten als de mensen waarvoor ze het doen.

Maar met de fiets rijd je een andere route om bij IJsclub de Vlist te komen. Dan ga je via de Slangeweg naar het begin van de Oost Vlisterdijk. Bij het eilandje Koeneschans dat onderdeel was van de Oude Hollandse Waterlinie in de strijd tegen de Fransen. Nog voor het dorp Vlist. Je blijft de Oost Vlisterdijk volgen nadat je het dorp gepasseerd bent. De oude schuur staat vlak langs de weg. Je kunt haar niet missen. Ze wordt geflankeerd door allerlei oudhollandse voorwerpen en oude attributen. Erop hangt een houten bord met de naam en oprichtingsdatum van de ijsclub. Ze zijn er trots op. En terecht.

Ook in 2017 stond er een heel harde wind. Maar in tegenstelling tot de koude winterdag was zaterdag 17 juni een snikhete dag. Bij IJsclub de Vlist stond een houten tafeltje op het erf. Naast genoemde oude schuur. Het was helaas veel te warm om toerrijders van de 9 Dorpen Fietstoertocht binnen te kunnen ontvangen. De stempelaars hadden hun stoel in de schaduw van een parasol gezet. Het kwam ons eigenlijk wel uit omdat we helemaal geen tijd meer hadden voor een pauze. We moesten ons over een klein kwartier al melden bij de laatste stempelpost voor onze medaille.

Maar ik kan hier niet zomaar aan de schuur op het erf bij Van Diemen voorbij gaan. ‘Van Diemen’ is een begrip in de regio. Zodra het ijs dik genoeg is om groepen schaatsers te dragen, gaat het barretje in de schuur open en wordt het ijs geveegd. Dan schaatst de Haastrechtse jeugd even naar Van Diemen heen en weer. En vanaf de andere kant gebeurt hetzelfde.

Op de vloer van de schuur liggen losse tapijten. Een mix van gedateerde tafels en stoelen vult de ruimte. Heel charmant. Langs de muren staan nog wat houten banken. Achterin de schuur is een gezellig donkerbruin barretje gemaakt. En daar wordt meer dan koffie, thee en warme chocolademelk geschonken. Mensen blijven hier graag even plakken. Gewoon voor de gezelligheid.

Het beeld van klunende mensen in die schuur. Die elkaar met de onhandig lange ijzers onder de voeten moeten zien te ontwijken bij het komen en gaan. De geur van erwtensoep, broodjes worst en gebraden hamburgers. Gemengd met die van punch, rum en warme chocolademelk. De vrolijke klanken van de ongecompliceerde veelal Nederlandstalige muziek die iedereen opeens meezingt. Veel mensen houden van dat sfeertje. En zouden het graag weer eens beleven. Zoals afgelopen winter al een beetje het geval was.

We schaatsten massaal in de zonnige winterkou over plassen en weteringen. Gelukkig kon dat weer een keer. Het was een broodnodige adempauze in de coronacrisis.

In 2009 was er een Twee Provinciëntocht.

In 2012 opnieuw.

In 2021 konden we op plassen en vaarten schaatsen.

Na de millenniumwisseling is er steeds eenmaal per decennium een strenge winterperiode geweest. Zal de week in februari die van dit decennium geweest zijn? Dat kan zomaar. Dan kan het zijn dat we weer 10 jaar moeten wachten op de volgende gelegenheid. Wat zijn mijn statistieken waard?

Gelukkig ligt de toekomst nog gewoon open en doet zich elke winter weer gewoon een nieuwe kans voor. Op de website van onze ijsclub staat: “De Haastrechtse IJsclub bereidt zich altijd voor op de komende vorstperiode!”

De datum van de volgende Negen Dorpentocht komt steeds dichterbij. En zo is het! En ik gun het iedereen om ‘m een keer mee te kunnen maken. Want het is een geweldige belevenis.