Herkauwen

Het is nog net lente volgens de kalender. Toch is het vandaag al de warmste dag van 2017.

Ik rijd Pieterburen uit. Langs pittoreske huisjes met fleurige bloemen tegen de evenzo pittoreske geveltjes. Het is net of de mensen extra moeite hebben gedaan om wat bonte kleuren aan te brengen in het verder zo akker- en grasgroene Groningen.

Rechts van de weg hangt een blauw bordje met de tekst: ‘W.C. 100m links in kas’. “Deze weg maakt vast deel uit van het Pieter pad”, denk ik. Wat gaaf dat ze hier op deze manier een toilet beschikbaar stellen. Of werden ze soms gek van de wandelaars die aanbellen om te vragen of ze even van het toilet gebruik mogen maken?

Bij een oud sluisje draait de weg een beetje omhoog. Aan de andere kant van het water gaat de weg over in een fietspad dat dwars door het Groningse land slingert. Koeien liggen vredig hun ontbijt te herkauwen. Ze laten het zich nóg een keer goed smaken.

De zon klimt langzaam hoger aan de strakblauwe lucht en straalt haar warmte in overvloed vandaag. Het is warm, heel erg warm. Er is hier geen beschutting van bomen. Ik stop even om mijn bandana om mijn hoofd te knopen en de laatste slokken water uit de bidon te drinken.

De koeien kijken nieuwsgierig op.

Ik herken de weg. Ik ben hier eerder geweest. Ik weet een fijn terras bij een leuk restaurantje aan het kanaal even verderop.

Het is rustig op het terras. Het is een doordeweekse ochtend. De kok in kokskleren zit op eigen terras grote verhalen te vertellen aan een man die aan zijn lippen hangt. Na de koffie met appelgebak, vul ik mijn bidons met een tuinslang boven de lege waterbak voor honden. Er is geen hond te bekennen.

Ik stap weer op de fiets. Daarop is het nog het best uit te houden vandaag. Tjonge wat is het warm! Ik rij verder over een schilderachtig dijkje langs het kanaal.

Plots ben ik terug in de tijd. Een jaar of zeven ben ik. Ik step met blote voeten op onze lichtblauwe ‘autoped’ – wat een leuk vergeten woord is dat - door de poortjes tussen de rijen schuurtjes door. Twee lange huizenrijen lang. Echt de moeite waard daardoor. Af en toe zet ik af op een scherp steentje, maar dat kan me nu niets schelen. Ik lach. De zon schijnt uitbundig.

Het is een warme zomerdag eind jaren 60. De poort is bestraat met straatklinkertjes, zoals toen nog gebruikelijk.

Ik raas langs de groene schuurdeuren. Veel daarvan staan wijd open. In de deuropeningen staan buurtgenootjes, vriendjes en vriendinnetjes. Al even opgetogen en uitgelaten als ik. Ik rijd in een karavaan van skelters, fietsjes en stepjes. Opgewonden kinderstemmen overal.

Ik step uit alle macht. Ik wil niet geraakt worden, maar toch ook weer wél natuurlijk. Naast de kinderen in de schuurtjes staan emmers. In hun handen bekers, schaaltjes, bakjes, en misschien wel een enkel eenvoudig waterpistooltje.

Hoe hebben we dat in hemelsnaam gemobiliseerd? Hoe kregen we alle neuzen dezelfde kant op? Wie bedacht het? Ik weet het niet meer. Het was iets waarvoor je tegenwoordig de sturing van ouders nodig hebt. Wij namen dat initiatief zelf. En iedereen die thuis was, deed mee. En er waren toen nog veel kinderen thuis als het vakantie was.

Bij de brug op ons dorp hangt op het moment een aankondiging van een waterspektakel voor kinderen, door ouders georganiseerd. Zo gaat dat nu.

Flats. Ik voel nog de striemende klap van het water dat vol in mijn gezicht gegooid wordt. Ik schud mijn hoofd, knipper met mijn ogen en step weer verder naar waar ik misschien wel een hele emmer over me heen gegooid krijg. Lekker!

Ik nader het eind van de poort, daar staan de enige donkere kindertjes in onze wijk - mijn vriendjes - ook klaar met koud water.

Daarna sla ik linksaf, het garagepleintje over waar we altijd voetballen. Vervolgens gaat de stoet mobielen over lange stoepen. Helemaal aan het eind opnieuw linksaf om de waterroute nog een keer te gaan. Kriebels in mijn buik. Ik lach. Ik geniet. Opnieuw!

Net als de koeien die hun ontbijt herkauwen. Grote ogen met prachtige wimpers kijken me aan. Ik ben weer terug in Groningen.

“Oef, wat is het warm!”